Η κατανόηση των κρίσεων στη Λατινική Αμερική

Η συμβατική σοφία σχετικά με τους επιχειρηματικούς κύκλους στη Λατινική Αμερική υποθέτει ότι οι νομισματικοί κλυδωνισμοί προκαλούν αποκλίσεις από τη βέλτιστη πορεία και ότι ο παράγοντας ενεργοποίησης του κύκλου είναι η υπερβολική πίστωση και η ρευστότητα. Περαιτέρω, με βάση αυτήν την άποψη, η προέλευση της οικονομικής συστολής σχετίζεται σε τελική ανάλυση με τις υπερβολές κατά τη διάρκεια της διαστολής. Για το λόγο αυτό, συνάγεται ότι για να αποφευχθούν οι χειρότερες συνθήκες κατά τη διάρκεια της καθοδικής πορείας του κύκλου (“bust”) θα πρέπει να εφαρμοστούν περιοριστικές οικονομικές πολιτικές κατά τη διάρκεια της επέκτασης, συμπεριλαμβανομένων των περιοριστικών δημοσιονομικών και νομισματικών πολιτικών. Στην παρούσα εργασία αναπτύσσουμε μια εναλλακτική προσέγγιση που προτείνει ότι o δημοσιονομικός περιορισμός μπορεί να μην έχει σημαντικό αντίκτυπο στη μείωση των κινδύνων μιας κρίσης, και ότι ο υπερβολικός δημοσιονομικός συντηρητισμός θα μπορούσε στην πραγματικότητα να επιδεινώσει τα προβλήματα. Στην περίπτωση της Κεντρικής Αμερικής, οι προσπάθειες να μειωθούν οι δημοσιονομικές ανισορροπίες, σε συνδυασμό με τα συνεχιζόμενα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, υπονοούν ότι οι οικονομικές εισροές, με τα εμβάσματα να είναι ιδιαίτερα σημαντικά σε ορισμένες περιπτώσεις, διαμόρφωσαν τις συνθήκες για την επέκταση της άνθησης της ιδιωτικής δαπάνης που αποδείχθηκε μη βιώσιμη όταν η Μεγάλη Κάμψη οδήγησε σε απότομη πτώση την εξωτερική χρηματοδότηση. Στην περίπτωση της Νότιας Αμερικής, η έκρηξη των commodities δημιούργησε συνθήκες για ανάπτυξη χωρίς να επηρεαστεί ο εξωτερικός περιορισμός. Στο πλαίσιο της Νότιας Αμερικής, ο δημοσιονομικός περιορισμός έχει ως αποτέλεσμα να καταγραφούν, σε ορισμένες περιπτώσεις, χαμηλότερα ποσοστά ανάπτυξης. Ωστόσο, η χαμηλότερη εξάρτηση σε εξωτερικούς πόρους έκανε τις χώρες της Νότιας Αμερικής λιγότερο ευάλωτες στα εξωτερικά κύματα κλονισμού της Μεγάλης Κάμψης από τις οικονομίες της Κεντρικής Αμερικής.