Publications

1657 publications found

• Working Paper No.713 09 April 2012

  Ο έλεγχος του χρηματικού κεφαλαίου ως προϋπόθεση για μια επιτυχημένη νομισματική πολιτική

  Thorvald Grung Moe
  Abstract

  To άρθρο του Henry Simons, με τίτλο «Rules versus Authorities in Monetary Policy» («Κανόνες έναντι εξουσιών στη νομισματική πολιτική»), που δημοσιεύθηκε το 1936, αποτελεί κεντρικό σημείο αναφοράς στη διεθνή βιβλιογραφία για την ανεξαρτησία της κεντρικής τράπεζας και τη διαμόρφωση της νομισματικής πολιτικής γύρω από κανόνες. Όμως, μια πιο προσεκτική ανάγνωση του άρθρου αποκαλύπτει μια πιο ευέλικτη πολιτική συνταγή, που δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην ανάγκη ελέγχου του βραχυπρόθεσμου δανεισμού. Η τραπεζική πίστωση θεωρείται μια πολύ ασταθής διαδικασία και ο έλεγχος στις τιμές, κατά την άποψή του Simons, δεν είναι εφικτός χωρίς τον περιορισμό της ικανότητας των τραπεζών να δημιουργούν χρήμα μέσω της χορήγησης δανείων. Αυτά τα στοιχεία στη θεωρία του χρήματος που ανέπτυξε ο Simons αποτελούν τη βάση στην «υπόθεση της χρηματοοικονομικής αστάθειας» του Hyman P. Minsky. Αυτό δεν πρέπει να εκπλήσσει καθώς ο Simons ήταν καθηγητής του Minsky στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο στα τέλη του 1930. Στο άρθρο που ακολουθεί εξετάζω τα κοινά χαρακτηριστικά που παρουσιάζουν οι θεωρίες τους περί χρηματοοικονομικής αστάθειας και τη σημασία του έργου τους για τη συζήτηση αναφορικά με την μακροπροληπτική εποπτεία και την άσκηση της νομισματικής πολιτικής. Σύμφωνα με τον Minsky και τον Simons, ο έλεγχος του χρηματικού κεφαλαίου αποτελεί προαπαιτούμενο για την επιτυχημένη νομισματική πολιτική και την οικονομική σταθεροποίηση.

  Download Επιστημονική εργασία υπό εξέλιξη (Working Paper) No. 713 PDF (364.78 KB)
• Working Paper No.712 03 April 2012

  Shadow Banking and the Limits of Central Bank Liquidity Support

  Thorvald Grung Moe
  Abstract

  Global liquidity provision is highly procyclical. The recent financial crisis has resulted in a flight to safety, with severe strains in key funding markets leading central banks to employ highly unconventional policies to avoid a systemic meltdown. Bagehot’s advice to “lend freely at high rates against good collateral” has been stretched to the limit in order to meet the liquidity needs of dysfunctional financial markets. As the eligibility criteria for central bank borrowing have been tweaked, it is legitimate to ask, How elastic should the supply of central bank currency be?

  Even when the central bank has the ability to create abundant official liquidity, there should be some limits to its support for the financial sector. Traditionally, the misuse of the fiat money privilege has been limited by self-imposed rules that central bank loans must be fully backed by gold or collateralized in some other way. But since the onset of the crisis, we have seen how this constraint has been relaxed to accommodate the demand for market support. My suggestion is that there has to be some upper limit, and that we should work hard to find guidelines and policies that can limit the need for central bank liquidity support in future crises.

  In this paper, I review the recent expansion of central bank liquidity support during the crisis, before discussing the collateral polices related to central banks’ lender-of-last-resort and market-maker-of-last-resort policies and their rationale. I then examine the relationship between the central bank and the treasury, and the potential threat to central bank independence if they venture into too much risky balance sheet expansion. A discussion about the exceptional growth of the shadow banking system follows. I introduce the concept of “liquidity illusion” to describe the fragility upon which much of the sector is based, and note that market growth has been based largely on a “fair-weather” view that central banks will support the market on rainy days. I argue that we need a better theoretical framework to understand the growth in the shadow banking system and the role of central banks in providing liquidity in a crisis.

  Recently, the concept of “endogenous finance” has been used to explain the strong procyclical tendencies of the global financial system. I show that this concept was central to Hyman P. Minsky’s theory of financial instability, and suggest that his insights should be integrated into the ongoing search for a better theoretical framework for understanding the growth of the shadow banking system and how we can limit official liquidity support for this system. I end the paper with a summary and a discussion of some of the policy issues. I note that the Basel III “package” will hopefully reduce the need for central bank liquidity support in the future, but suggest that further structural reforms of the financial sector are needed to ease the tension between freewheeling private credit expansion and the limited ability or willingness of central banks to provide unlimited official liquidity support in a future crisis.

  Download Working Paper No. 712 PDF (459.73 KB)
• Working Paper No.711 29 March 2012

  Global Financial Crisis

  L. Randall Wray
  Abstract

  This paper provides a quick review of the causes of the Global Financial Crisis that began in 2007. There were many contributing factors, but among the most important were rising inequality and stagnant incomes for most American workers, growing private sector debt in the United States and many other countries, financialization of the global economy (itself a very complex process), deregulation and desupervision of financial institutions, and overly tight fiscal policy in many nations. The analysis adopts the “stages” approach developed by Hyman P. Minsky, according to which a gradual transformation of the economy over the postwar period has in many ways reproduced the conditions that led to the Great Depression. The paper then moves on to an examination of the US government’s bailout of the global financial system. While other governments played a role, the US Treasury and the Federal Reserve assumed much of the responsibility for the bailout. A detailed examination of the Fed’s response shows how unprecedented—and possibly illegal—was its extension of the government’s “safety net” to the biggest financial institutions. The paper closes with an assessment of the problems the bailout itself poses for the future.

  Download Working Paper No. 711 PDF (331.62 KB)
• Working Paper No.711 29 March 2012

  H παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση

  L. Randall Wray
  Abstract

  Η παρούσα εργασία παρέχει μια γρήγορη επισκόπηση των αιτιών της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης που ξεκίνησε το 2007. Υπήρξαν πολλοί παράγοντες που συνέβαλαν στο ξέσπασμα της κρίσης, αλλά ανάμεσα στους πιο σημαντικούς ήταν η αυξανόμενη ανισότητα και τα στάσιμα εισοδήματα για τους περισσότερους αμερικανούς εργαζόμενους, το αυξανόμενο χρέος του ιδιωτικού τομέα στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε πολλές άλλες χώρες, η χρηματιστικοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας (μια πολύ πολύπλοκη διαδικασία), η απορρύθμιση και η έλλειψη εποπτείας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, και η υπερβολικά σφιχτή δημοσιονομική πολιτική που εφαρμόστηκε σε πολλές χώρες. Η ανάλυση υιοθετεί μια προσέγγιση στο πλαίσιο των φάσεων του καπιταλισμού που αναπτύχθηκε από τον Hyman P. Minsky. Σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση, η σταδιακή μεταμόρφωση της οικονομίας κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου έχει αναπαράγει με πολλούς ποικίλους τρόπους τις συνθήκες που οδήγησαν στη Μεγάλη Ύφεση. Στη συνέχεια, η μελέτη εξετάζει τη διάσωση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Ενώ άλλες κυβερνήσεις συνέβαλαν στα σχέδια διάσωσης του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, το αμερικανικό υπουργείο Οικονομικών (Treasury) και η Ομοσπονδιακή Τράπεζα (Fed) είχαν τον πρωταγωνιστικό ρόλο και το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης. Μια λεπτομερής εξέταση της απόκρισης της Fed δείχνει πόσο πρωτοφανή—και ενδεχομένως παράνομη—ήταν η επέκταση του «διχτύου ασφαλείας» του κράτους για τα μεγαλύτερα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Το κείμενο κλείνει με την αξιολόγηση των προβλημάτων που θα προκύψουν από το σχέδιο διάσωσης στο μέλλον.

  Download Επιστημονική εργασία υπό εξέλιξη (Working Paper) No. 711 PDF (537.41 KB)
• Policy Notes No.4 28 March 2012

  ax-backed Bonds—A National Solution to the European Debt Crisis

  Warren Mosler and Philip Pilkington
  Abstract
  The root of Europe’s sovereign debt crisis can be found in the fact that investors are concerned that countries in the periphery might default, causing them to demand a higher yield on government bonds. What’s needed is a way of giving peripheral debt a high degree of safety while allowing peripheral countries to remain users of the euro.

  A simple solution to this problem would be for peripheral countries to begin issuing a new type of government debt: the “tax-backed bond.” Tax-backed bonds would be similar to current government bonds except that they would contain a clause stating that if the country failed to make its payments when due—and only if this happens—the bonds would be acceptable to make tax payments within the country in question. This tax backing would set an absolute floor below which the value of the asset could not fall, assuring investors that the bond is always “money good,” leading to lower bond rates and thus ensuring that peripheral countries would not be driven to default.

   

  Download Policy Note 2012/4 PDF (489.62 KB)
• Policy Notes No.4 28 March 2012

  Έκδοση κρατικών ομολόγων με τη στήριξη φόρων—Μια εθνική λύση στην Ευρωπαϊκή κρίση χρέους

  Warren Mosler and Philip Pilkington
  Abstract

  Η ρίζα της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους βρίσκεται στο γεγονός ότι οι επενδυτές ανησυχούν πως οι χώρες στην περιφέρεια της ευρωζώνης μπορεί να χρεοκοπήσουν. Αυτή η ανησυχία οδηγεί τους επενδυτές να απαιτούν μεγαλύτερα επιτόκια στα κρατικά ομόλογα των περιφερειακών χωρών. Αυτό συνεπώς που χρειάζεται είναι ένας τρόπος να μετατραπεί το περιφερειακό χρέος σε ασφαλές χρέος ενώ οι χώρες αυτές θα παραμείνουν χρήστες του ευρώ.

  Μια απλή λύση σε αυτό το πρόβλημα θα ήταν να ξεκινήσουν οι περιφερειακές χώρες την έκδοση ενός νέου τύπου κρατικού χρέους—«ομόλογα με τη στήριξη φόρων». Αυτά τα χρεόγραφα θα είναι παρόμοια με τα σημερινά κρατικά ομόλογα, αλλά θα περιλαμβάνουν μια ρήτρα που θα υπογραμμίζει ότι εάν η χώρα που εκδίδει τα ομόλογα προχωρήσει σε αθέτηση πληρωμών—και μόνον εάν αυτό συμβεί—τα συγκεκριμένα ομόλογα θα είναι αποδεκτά για την πληρωμή φόρων στο εσωτερικό της συγκεκριμένης χώρας. Το ομόλογο με τη στήριξη φόρων θα θέσει ένα απόλυτο κατώτατο όριο κάτω από το οποίο η αξία του περιουσιακού στοιχείου δεν θα μπορούσε να πέσει, διασφαλίζοντας στους επενδυτές ότι το συγκεκριμένο ομόλογο είναι «καλό χρήμα», οδηγώντας σε χαμηλότερα επιτόκια και εξασφαλίζοντας με αυτόν τον τρόπο ότι οι περιφερειακές χώρες δεν θα οδηγηθούν σε χρεοκοπία.

  Download Σημειώματα Πολιτικής 2012/4 PDF (330.32 KB)
• Policy Notes No.3 28 March 2012

  Reconceiving Change in the Age of Parasitic Capitalism

  C. J. Polychroniou
  Abstract

  The five-year-long crisis of Western finance capitalism is pushing advanced liberal societies to a breaking point. If governments continue to be proxies of finance capital and aspiring political leaders cheerleaders for their financial backers, a catastrophic economic scenario is not really as far-fetched as some might like to think. Governments, industries, and households are under debt bondage, with the result that revenues from every sector of the economy are being diverted toward interest payments and late fees for various loans taken out on largely exploitative, even fraudulent terms. Now, after years of building up a Ponzi financial regime, Western capitalism faces its ultimate test. Will it collapse, giving rise to long-term economic instability and authoritarian political regimes? Or will it find the strength and the wisdom to make a comeback?

  Download Policy Note 2012/3 PDF (290.88 KB)
• Policy Notes No.3 28 March 2012

  Επαναπροσδιορίζοντας την αλλαγή στην εποχή του παρασιτικού καπιταλισμού

  C. J. Polychroniou
  Abstract

  Η κρίση του δυτικού χρηματοοικονομικού καπιταλισμού διανύει τώρα τον πέμπτο χρόνο της και έχει οδηγήσει τις προηγμένες φιλελεύθερες κοινωνίες σε οριακό σημείο. Εάν οι κυβερνήσεις συνεχίσουν να είναι το δεξί χέρι του χρηματιστικού κεφαλαίου και οι επίδοξοι πολιτικοί ηγέτες μαζορέτες των χρηματοδοτών τους, ένα καταστροφικό οικονομικό σενάριο δεν θα είναι κάτι το εξωπραγματικό, όπως κάποιοι θα ήθελαν να πιστεύουν. Κυβερνήσεις, βιομηχανικές επιχειρήσεις και νοικοκυριά βρίσκονται υπό τα δεσμά του χρέους, με αποτέλεσμα τα έσοδα από κάθε τομέα της οικονομίας να διοχετεύονται σε πληρωμές τόκων και καθυστερημένων οφειλών για τα διάφορα δάνεια που χορηγήθηκαν, σε μεγάλο βαθμό με καθαρά εκμεταλλευτικούς, ακόμα και δόλιους όρους. Τώρα, μετά από πολλά χρόνια οικοδόμησης ενός χρηματοπιστωτικού καθεστώτος τύπου Πόνζι, ο δυτικός καπιταλισμός αντιμετωπίζει τη τελική δοκιμασία των αντοχών του. Θα καταρρεύσει, οδηγώντας τον κόσμο σε μακροπρόθεσμη οικονομική αστάθεια και αυταρχικά πολιτικά καθεστώτα, ή θα βρει τη δύναμη και τη σοφία για μια μεγάλη επαναφορά;

  Download Σημειώματα Πολιτικής 2012/3 PDF (428.09 KB)
• Policy Notes No.2 19 March 2012

  Full Employment through Social Entrepreneurship

  Pavlina R. Tcherneva
  Abstract

  The conventional approach of fiscal policy is to create jobs by boosting private investment and growth. This approach is backward, says Research Associate Pavlina R. Tcherneva. Policy must begin by fixing the unemployment situation because growth is a byproduct of strong employment—not the other way around. Tcherneva proposes a bottom-up approach based on community programs that can be implemented at all phases of the business cycle; that is, a grass-roots job-guarantee program run by the nonprofit sector (with participation by the social entrepreneurial sector) but financed by the government. A job-guarantee program would lead to full employment over the long run and address an outstanding fault of modern market economies.

  Download Policy Note 2012/2 PDF (3.34 MB)
• One Pager No.28 13 March 2012

  Οι πύρρειες νίκες της Ελλάδας: Ανταλλαγή ομολόγων και νέο πακέτο διάσωσης

  C. J. Polychroniou
  Abstract

  Σχεδόν δύο χρόνια αφότου η Ελλάδα έγινε το πρώτο κράτος-μέλος της ευρωζώνης που υποβλήθηκε σε σχέδιο διάσωσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), η χώρα είναι επίσημα χρεοκοπημένη. Σαφώς, δεν υπήρξε ποτέ καμία αμφιβολία για την τελική έκβαση, αλλά η αναδιάρθρωση των σχεδόν 200 δις ευρώ χρέους στον ιδιωτικό τομέα και η συμφωνία για ένα νέο πακέτο διάσωσης υποδηλώνουν κάτι πολύ σημαντικότερο—εν ολίγοις, την επίσημη μετατροπή ενός κυρίαρχου έθνους σε οφειλέτη ζόμπι προς την ΕΕ και το ΔΝΤ και ένα σενάριο καταστροφής που περιλαμβάνει την υποχρεωτικής του έξοδο από τη ζώνη του ευρώ.

  Download Μονοσέλιδο Νο. 28 PDF (219.80 KB)
• One Pager No.28 13 March 2012

  Greece’s Pyrrhic Victories Over the Bond Swap and New Bailout

  C. J. Polychroniou
  Abstract

  Nearly two years after becoming the first eurozone member-state to be bailed out by the European Union (EU) and International Monetary Fund (IMF), Greece is officially bankrupt. True, there was never any doubt about the outcome, but Greece’s restructuring of nearly 200 billion euros in private debt and the agreement for a new bailout package signify something much bigger—namely, the formal conversion of a sovereign nation into an EU/IMF zombie debtor, and a doomsday scenario that includes its forced exit from the eurozone.

  Download One-Pager No. 28 PDF (50.14 KB)
• Policy Notes No.1 07 March 2012

  Neo-Hooverian Policies Threaten to Turn Europe into an Economic Wasteland

  C. J. Polychroniou
  Abstract

  We live in a terrifying world of policymaking—an age of free-market dogmatism where the economic ideology is fundamentally flawed. Europe’s political leadership has applied neo-Hooverian (scorched-earth) policies that are shrinking economies and producing social misery as a result of massive unemployment.

  Large-scale government intervention is critical in reviving an economy, but the current public-policy mania, which imposes fiscal tightening in the midst of recession, can only lead to catastrophic failure. The bailouts, for example, do not solve Greece’s debt crisis but simply postpone an official default. What is needed is a political and economic revolution that includes a return to Keynesian measures and a new institutional architecture—a United States of Europe.

  Download Policy Note 2012/1 PDF (337.00 KB)
• Policy Notes No.1 07 March 2012

  Οι συσταλτικές πολιτικές απειλούν να μετατρέψουν την Ευρώπη σε οικονομική έρημο

  C. J. Polychroniou
  Abstract

  Ζούμε σε έναν τρομακτικό κόσμο οικονομικής πολιτικής, στην εποχή του δογματισμού της ελεύθερης αγοράς όπου η οικονομική ιδεολογία είναι πέρα για πέρα λανθασμένη. Η πολιτική ηγεσία της Ευρώπης εφαρμόζει πολιτικές στυλ Χέρμπερτ Χούβερ, που βυθίζουν τις οικονομίες και παράγουν κοινωνική δυστυχία ως απόρροια της μαζικής ανεργίας.

  Μια μεγάλης κλίμακας κυβερνητική παρέμβαση είναι απολύτως απαραίτητη για να ανακάμψει η οικονομία, αλλά η σημερινή μανία της δημόσιας πολιτικής, που επιβάλλει δημοσιονομική συρρίκνωση στα μέσα μιας ύφεσης, μπορεί να οδηγήσει μόνο σε καταστροφικά αποτελέσματα. Οι διασώσεις, για παράδειγμα, δεν έλυσαν την κρίση χρέους της Ελλάδας αλλά απλά ανέβαλλαν την επίσημη χρεοκοπία. Αυτό που απαιτείται είναι μια πολιτική και οικονομική επανάσταση, που θα περιλαμβάνει την επιστροφή σε κεϊνσιανά μέτρα και μια νέα θεσμική αρχιτεκτονική—τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης.

  Download Σημειώσεις Πολιτικής 2012 /1 PDF (450.30 KB)
• Working Paper No.710 02 March 2012

  The European Central Bank and Why Things Are the Way They Are

  Robert Dubois
  Abstract

  Not since the Great Depression have monetary policy matters and institutions weighed so heavily in commercial, financial, and political arenas. Apart from the eurozone crisis and global monetary policy issues, for nearly two years all else has counted for little more than noise on a relative risk basis.

  In major developed economies, a hypermature secular decline in interest rates is pancaking against a hard, roughly zero lower-rate bound (i.e., barring imposition of rather extreme policies such as a tax on cash holdings, which could conceivably drive rates deeply negative). Relentlessly mounting aggregate debt loads are rendering monetary- and fiscal policy–impaired governments and segments of society insolvent and struggling to escape liquidity quicksands and stubbornly low or negative growth and employment trends.

  At the center of the current crisis is the European Monetary Union (EMU)—a monetary union lacking fiscal and political integration. Such partial integration limits policy alternatives relative to either full federal integration of member-states or no integration at all. As we have witnessed since spring 2008, this operationally constrained middle ground progressively magnifies economic divergence and political and social discord across member-states.

  Given the scale and scope of the eurozone crisis, policy and actions taken (or not taken) by the European Central Bank (ECB) meaningfully impact markets large and small, and ripple with force through every major monetary policy domain. History, for the moment, has rendered the ECB the world’s most important monetary policy pivot point.

  Since November 2011, the ECB has taken on an arguably activist liquidity-provider role relative to private banks (and, in some important measure, indirectly to sovereigns) while maintaining its long-held post as rhetorical promoter of staunch fiscal discipline relative to sovereignty-encased “peripheral” states lacking full monetary and fiscal integration. In December 2011, the ECB made clear its intention to inject massive liquidity when faced with crises of scale in future. Already demonstratively disposed toward easing due to conditions on their respective domestic fronts, other major central banks have mobilized since the third quarter of 2011. The collective global central banking policy posture has thus become more homogenized, synchronized, and directionally clear than at any time since early 2009.

  Download Working Paper No. 710 PDF (194.32 KB)
• Working Paper No.710 02 March 2012

  Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και γιατί έχουν έτσι τα πράγματα

  Robert Dubois
  Abstract

  Με δεδομένη τη κλίμακα και το εύρος της κρίσης στην ευρωζώνη, η πολιτική και τα μέτρα που λαμβάνονται (ή δεν λαμβάνονται) από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) έχουν ουσιαστικό αντίκτυπο σε μικρές και μεγάλες αγορές και επηρεάζουν κάθε σημαντικό τομέα της νομισματικής πολιτικής. Στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία, η ΕΚΤ είναι ο πιο σημαντικός άξονας νομισματικής πολιτικής στον κόσμο.

  Από το Νοέμβριο του 2011, η ΕΚΤ διαδραματίζει έναν αναμφισβήτητα ενεργό ρόλο παροχής ρευστότητας προς τις ιδιωτικές τράπεζες (και σε κάποιο σημαντικό βαθμό και προς τα κυρίαρχα κράτη), ενώ διατηρεί τη μακροχρόνια ρητορική της στάση ως ένθερμος υποστηρικτής της δημοσιονομικής πειθαρχίας απέναντι στα κυρίαρχα (αλλά με περιορισμένη κυριαρχία) «περιφερειακά» κράτη της ευρωζώνης που δεν λειτουργούν μέσα στο πλαίσιο μιας πλήρους νομισματικής και δημοσιονομικής ένωσης. Τον Δεκέμβριο του 2011, η ΕΚΤ έκανε σαφή την πρόθεσή της να προσφέρει μαζική ρευστότητα όταν αντιμετωπίζει κρίσεις μεγάλης κλίμακας. Ήδη επιδεικτικά διακείμενες προς την ποσοτική χαλάρωση λόγω ιδιαίτερων συνθηκών στα αντίστοιχα εγχώρια μέτωπά τους, άλλες μεγάλες κεντρικές τράπεζες επίσης ενεργοποιήθηκαν δραστήρια από το τρίτο τρίμηνο του 2011. Έτσι, η συλλογική στάση της παγκόσμιας κεντρικής τραπεζικής πολιτικής έχει γίνει πιο ομογενοποιημένη, πιο συγχρονισμένη, και με περισσότερο ξεκάθαρους στόχους από οποιαδήποτε άλλη στιγμή από τις αρχές του 2009.

  Download Επιστημονική εργασία υπό εξέλιξη (Working Paper) No. 710 PDF (337.52 KB)
• One Pager No.27 29 February 2012

  Η ανορεξική διάθεση της ΕΕ οδηγεί τις οικονομίες της περιοχής σε κατάθλιψη

  C. J. Polychroniou
  Abstract

  Η συντονισμένη συσταλτική πολιτική εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης εμπνέεται από την πεποίθησή της ότι αυτός είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την αντιμετώπιση της «κρίσης χρέους» στην ευρωζώνη. Ωστόσο, αγνοώντας τα ενδημικά προβλήματα της ανεργίας, της φτώχειας, και της έλλειψης στέγης—τα οποία έχουν ως βασική αιτία τη συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας—η ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική αποκαλύπτει ένα διευρυνόμενο χάσμα με τον πραγματικό κόσμο.

  Download Μονοσέλιδο Νο. 27 PDF (220.46 KB)
• One Pager No.27 29 February 2012

  EU’s Anorexic Mindset Drives the Region’s Economies into Depression

  C. J. Polychroniou
  Abstract
  The coordinated contractionary policy on the part of the European Union is inspired by its belief that this is the most effective way to tackle the eurozone’s “debt crisis.” However, by ignoring the endemic problems of unemployment, poverty, and homelessness—all of which have as their underlying cause the contraction of economic activity—European economic policy reveals a growing gap with the real world.

  Download One-Pager No. 27 PDF (85.34 KB)
• Working Paper No.709 28 February 2012

  Too Big to Fail

  Bernard Shull
  Abstract

  Government forbearance, support, and bailouts of banks and other financial institutions deemed “too big to fail” (TBTF) are widely recognized as encouraging large companies to take excessive risk, placing smaller ones at a competitive disadvantage and influencing banks in general to grow inefficiently to a “protected” size and complexity. During periods of financial stress, with bailouts under way, government officials have promised “never again.” During periods of financial stability and economic growth, they have sanctioned large-bank growth by merger and ignored the ongoing competitive imbalance.

  Repeated efforts to do away with TBTF practices over the last several decades have been unsuccessful. Congress has typically found the underlying problem to be inadequate regulation and/or supervision that has permitted important financial companies to undertake excessive risk. It has responded by strengthening regulation and supervision. Others have located the underlying problem in inadequate regulators, suggesting the need for modifying the incentives that motivate their behavior. A third explanation is that TBTF practices reflect the government’s perception that large financial firms serve a public interest—they constitute a “national resource” to be preserved. In this case, a structural solution would be necessary. Breakups of the largest financial firms would distribute the “public interest” among a larger group than the handful that currently hold a disproportionate concentration of financial resources.

  The Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act of 2010 constitutes the most recent effort to eliminate TBTF practices. Its principal focus is on the extension and augmentation of regulation and supervision, which it envisions as preventing excessive risk taking by large financial companies; Congress has again found the cause for TBTF practices in the inadequacy of regulation and supervision. There is no indication that Congress has given any credence to the contention that regulatory motivations have been at fault. Finally, Dodd-Frank eschews a structural solution, leaving the largest financial companies intact and bank regulatory agencies still with extensive discretion in passing on large bank mergers. As a result, the elimination of TBTF will remain problematic for years to come.

  Download Working Paper No. 709 PDF (119.90 KB)
• Working Paper No.709 28 February 2012

  «Πάρα πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν»

  Bernard Shull
  Abstract

  Οι κρατικές πολιτικές χαλαρής αντιμετώπισης, στήριξης και διάσωσης των τραπεζών και άλλων χρηματοπιστωτικών οργανισμών που θεωρούνται «πολύ μεγάλοι για να καταρρεύσουν» αναγνωρίζονται ευρέως ως πολιτικές που ενθαρρύνουν τις μεγάλες επιχειρήσεις να αναλαμβάνουν υπερβολικούς κινδύνους, θέτουν τις μικρότερες επιχειρήσεις σε μειονεκτική κατάσταση στον ανταγωνισμό, και γενικά επηρεάζουν με αρνητικό τρόπο τις λειτουργίες των τραπεζών (οι τράπεζες μεγαλώνουν μέσα σε ένα προστατευτικό περιβάλλον και ως εκ του τούτου λειτουργούν αναποτελεσματικά). Κατά τη διάρκεια περιόδων χρηματοοικονομικής πίεσης, και με σχέδια διασώσεων σε εξέλιξη, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι δηλώνουν ότι η τακτική που ακολουθούν δεν θα επαναληφθεί. Κατά τη διάρκεια περιόδων χρηματοοικονομικής σταθερότητας και οικονομικής ανάπτυξης, επιτρέπουν την ανάπτυξη μεγάλων τραπεζικών ιδρυμάτων μέσω συγχωνεύσεων και αγνοούν τη συνεχιζόμενη έλλειψη ανταγωνιστικότητας.

  Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών έχουν γίνει επανειλημμένες προσπάθειες απομάκρυνσης από τις πρακτικές «πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν», αλλά κατέληξαν όλες σε παταγώδη αποτυχία. Το αμερικανικό Κογκρέσο διαπίστωνε συνήθως ότι το βασικό πρόβλημα που επέτρεπε στις χρηματοπιστωτικές εταιρείες να αναλαμβάνουν υπερβολικούς κινδύνους οφείλεται στην ανεπαρκή ρύθμιση και εποπτεία. Ανταποκρίθηκε σε αυτήν την διαπίστωση με την ενίσχυση των μηχανισμών ρύθμισης και της εποπτείας. Άλλοι, έχουν εντοπίσει το βασικό πρόβλημα σε ρυθμιστές που πολύ απλά δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους, γεγονός που υποδηλώνει την ανάγκη για τροποποίηση των κινήτρων που παρακινούν τη συμπεριφορά τους. Μια τρίτη εξήγηση είναι ότι οι πρακτικές «πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν» αντικατοπτρίζουν την αντίληψη του κράτους ότι οι μεγάλες χρηματοπιστωτικές εταιρείες εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον—υπό την έννοια ότι αποτελούν «εθνικούς πόρους» που πρέπει να διατηρηθούν. Στην περίπτωση αυτή θεωρείται απαραίτητη να βρεθεί μια διαρθρωτική λύση. Η διάσπαση των πολύ μεγάλων χρηματοπιστωτικών εταιρειών θα είχε ως αποτέλεσμα να διανεμηθεί το «δημόσιο συμφέρον» ανάμεσα σε μια μεγαλύτερη ομάδα εταιριών που ενεργοποιούνται στον χρηματοοικονομικό τομέα. Έτσι, δεν θα παρέμενε το «δημόσιο συμφέρον» σε μια χούφτα εταιριών που κατέχουν, όπως σήμερα, μια δυσανάλογη συγκέντρωση των οικονομικών πόρων.

  Ο Νόμος Dodd-Frank (2010) για τη Μεταρρύθμιση της Γουόλ Στριτ και την Προστασία των Καταναλωτών αποτελεί την πιο πρόσφατη προσπάθεια για την εξάλειψη των πρακτικών «πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν». Κύριος στόχος του συγκεκριμένου νόμου είναι η επέκταση και η διεύρυνση των ρυθμιστικών και εποπτικών διαδικασιών και μηχανισμών, θεωρώντας ότι με αυτά τα ενισχυμένα μέτρα θα αποτραπεί η υπερβολική ανάληψη κινδύνων από τις μεγάλες χρηματοοικονομικές εταιρείες. Εν ολίγοις, το Κογκρέσο εντόπισε ξανά την αιτία για τις πρακτικές «πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν» στην ανεπάρκεια της ρύθμισης και της εποπτείας. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι το Κογκρέσο θεωρεί αξιόπιστους τους ισχυρισμούς ότι τα κανονιστικά κίνητρα είναι ελαττωματικά. Τέλος, ο Νόμος Dodd-Frank αποφεύγει μια διαρθρωτική λύση, αφήνοντας τις μεγαλύτερες χρηματοπιστωτικές εταιρείες ανέπαφες και τις τραπεζικές ρυθμιστικές αρχές με ευρεία διακριτική ευχέρεια γύρω από τις μεγάλες συγχωνεύσεις τραπεζών. Ως αποτέλεσμα, η εξάλειψη των πρακτικών «πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν» θα συνεχίσει να αποτελεί μια προβληματική προσπάθεια και για τα επόμενα χρόνια.

  Download Επιστημονική εργασία υπό εξέλιξη (Working Paper) No. 709 PDF (300.83 KB)
• Public Policy Brief No.122 20 February 2012

  Fiddling in Euroland as the Global Meltdown Nears

  Dimitri B. Papadimitriou and L. Randall Wray
  Abstract
  President Dimitri B. Papadimitriou and Senior Scholar L. Randall Wray argue that the common diagnosis of a “sovereign debt crisis” ignores the crucial role of rising private debt loads and the significance of current account imbalances within the eurozone. Profligate spending in the periphery is not at the root of the problem. Moreover, pushing austerity in the periphery while ignoring the imbalances within the eurozone is a recipe for deflationary disaster.
   
  The various rescue packages on offer for Greece will not ultimately solve the problem, say the authors, and a default is a very real possibility. If a new approach is not embraced, we are likely seeing the end of the European Monetary Union (EMU) as it currently stands. The consequences of a breakup would ripple throughout the EMU as well as the shaky US financial system, and could ultimately trigger the next global financial crisis.

  Download Public Policy Brief No. 122, 2012 PDF (763.83 KB)
• Working Paper No.708 15 February 2012

  The Road to Debt Deflation, Debt Peonage, and Neofeudalism

  Michael Hudson
  Abstract

  What is called “capitalism” is best understood as a series of stages. Industrial capitalism has given way to finance capitalism, which has passed through  pension fund capitalism since the 1950s and a US-centered monetary imperialism since 1971, when the fiat dollar (created mainly to finance US global military spending) became the world’s monetary base. Fiat dollar credit made possible the bubble economy after 1980, and its substage of casino capitalism. These economically radioactive decay stages resolved into debt deflation after 2008, and are now settling into a leaden debt peonage and the austerity of neo-serfdom.

  The end product of today’s Western capitalism is a neo-rentier economy—precisely what industrial capitalism and classical economists set out to replace during the Progressive Era from the late 19th to early 20th century. A financial class has usurped the role that landlords used to play—a class living off special privilege. Most economic rent is now paid out as interest. This rake-off interrupts the circular flow between production and consumption, causing economic shrinkage—a dynamic that is the opposite of industrial capitalism’s original impulse. The “miracle of compound interest,” reinforced now by fiat credit creation, is cannibalizing industrial capital as well as the returns to labor.

  The political thrust of industrial capitalism was toward democratic parliamentary reform to break the stranglehold of landlords on national tax systems. But today’s finance capital is inherently oligarchic. It seeks to capture the government—first and foremost the treasury, central bank, and courts—to enrich (indeed, to bail out) and untax the banking and financial sector and its major clients: real estate and monopolies. This is why financial “technocrats” (proxies and factotums for high finance) were imposed in Greece, and why Germany opposed a public referendum on the European Central Bank’s austerity program.

  Download Working Paper No. 708 PDF (271.71 KB)
• Working Paper No.708 15 February 2012

  Ο δρόμος προς τον αποπληθωρισμό του χρέους, την πεονία και τον νεοφεουδαλισμό

  Michael Hudson
  Abstract

  O «καπιταλισμός» είναι καλύτερα κατανοητός σαν ένα σύστημα από μια σειρά από στάδια. Ο βιομηχανικός καπιταλισμός έχει παραχωρήσει τη θέση του στον χρηματοοικονομικό καπιταλισμό, ο οποίος εξελίχθηκε από τον καπιταλισμό των συνταξιοδοτικών ταμείων τη δεκαετία του ΄50 και τον αμερικανικό νομισματικό ιμπεριαλισμό από το 1971 όταν το πλαστό δολάριο (που δημιουργήθηκε κυρίως για τη χρηματοδότηση των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών των ΗΠΑ) έγινε η παγκόσμια νομισματική βάση. Το πλαστό πιστωτικό δολάριο κατέστησε εφικτή την δημιουργία της οικονομίας φούσκας μετά το 1980 και το υποσκήνιο του, τον καπιταλισμό καζίνο. Αυτά τα οικονομικά ραδιενεργά στάδια παρακμής οδήγησαν στον αποπληθωρισμό του χρέους μετά το 2008, και τελικά κατέληξαν στη διαμόρφωση ενός καθεστώτος πεονίας και στη λιτότητα της νεο-δουλοπαροικίας.

  Η τελική έκβαση του σημερινού Δυτικού καπιταλισμού είναι μια νεο-ραντιέρικη οικονομία—ακριβώς η μορφή οικονομίας που επεδίωξε να ανατρέψει ο βιομηχανικός καπιταλισμός και στην οποίαν αντιτάχθηκαν οι κλασικοί οικονομολόγοι κατά τη διάρκεια της Προοδευτικής Εποχής από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Μια χρηματοοικονομική τάξη έχει σφετεριστεί το ρόλο που συνήθιζαν να εκτελούν οι γαιοκτήμονες—μια κοινωνική τάξη που απολάμβανε ειδικά προνόμια. Η οικονομική πρόσοδος (economic rent) σήμερα αμείβεται ως επί το πλείστον με τόκους. Αυτή η «απατεωνιά» διακόπτει την κυκλική ροή μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης, προκαλώντας οικονομική συρρίκνωση, μια δυναμική που είναι το άκρως αντίθετο της αρχικής ώθησης του βιομηχανικού καπιταλισμού. Το «θαύμα του ανατοκισμού», που ενισχύεται τώρα με τη δημιουργία πλαστής πίστωσης, κανιβαλίζει το βιομηχανικό κεφαλαίου καθώς και τις απολαβές των εργαζομένων.

  Ιστορικά, ο βιομηχανικός καπιταλισμός ήταν πολιτικά υπέρ της δημοκρατικής κοινοβουλευτικής μεταρρύθμισης, επειδή αυτός ήταν ο μόνος τρόπος για να σπάσει ο ασφυκτικός κλοιός των γαιοκτημόνων στα εθνικά φορολογικά συστήματα. Αλλά το χρηματιστικό κεφάλαιο σήμερα είναι εγγενώς ολιγαρχικό. Επιδιώκει να περάσει υπό τον έλεγχο του το κράτος—πρώτα απ\’ όλα το δημόσιο ταμείο, την κεντρική τράπεζα, και τα δικαστήρια—προκειμένου να εξυπηρετηθούν οικονομικά ο τραπεζικός και ο χρηματοοικονομικός τομέας και οι μεγάλοι πελάτες του: το real estate και τα μονοπώλια. Αυτός είναι ο λόγος που οι χρηματοοικονομικοί «τεχνοκράτες» (διαμεσολαβητές και υπηρέτες του χρηματιστικού κεφαλαίου) επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, και ο λόγος που η Γερμανία εναντιώθηκε στην ιδέα ενός δημοψηφίσματος σχετικά με το πρόγραμμα λιτότητας που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

  Download Επιστημονική εργασία υπό εξέλιξη (Working Paper) | No. 708 PDF (529.45 KB)
• One Pager No.26 15 February 2012

  The New European Economic Dogma

  C. J. Polychroniou
  Abstract

  Greece’s new EU/IMF bailout package is all about private sector wage cuts and an overhaul of labor rights. In short, it will do absolutely nothing to address the nation’s economic crisis because it is not designed to rescue Greece’s embattled economy. In fact, it will have the unwanted effect of keeping the nation locked in a vicious cycle of debt—and leading, finally, to its exit from the eurozone.  

  Download One-Pager No. 26 PDF (83.61 KB)
• One Pager No.26 15 February 2012

  Το νέο ευρωπαϊκό οικονομικό δόγμα

  C. J. Polychroniou
  Abstract

  Το νέο πακέτο «διάσωσης» της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΔΝΤ έχει να κάνει κυρίως με την περικοπή μισθών στον ιδιωτικό τομέα και την ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Εν ολίγοις, δεν κάνει απολύτως τίποτα για να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση επειδή δεν έχει σχεδιαστεί για τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας, η οποία βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση εδώ και τρία χρόνια. Στην πραγματικότητα, το νέο Μνημόνιο θα έχει το ανεπιθύμητο αποτέλεσμα της διατήρησης της χώρας σε έναν φαύλο κύκλο του χρέους—και θα οδηγήσει, τελικά, στην έξοδό της από το ευρώ.

  Download Μονοσέλιδο Νο. 26 PDF (226.03 KB)